Маориф

 
Дар доираи сиёсати ғамхоронаи Пешвои муаззами миллатмуҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, раиси вилояти Хатлон Давлаталӣ Саид ва нақшаи чорабиниҳои мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳри Кӯлоб ҷалби хонандагонимуассисаҳои таълимии шаҳру деҳоти Кӯлоб дар истироҳатгоҳи беруназшаҳрии "Шарора" воқеъ дар ноҳияи Муъминобод сурат гирифт.
Зимни сӯҳбат, муовини раиси шаҳри Кӯлоб Даминзода Арафамо Искандар бо хонандагони муассисаҳои таълимӣ дар истироҳатгоҳи беруназшаҳрии "Шарора" таъкид доштанд, ки дар замони соҳибистиқлолиикишвар шароитҳои мусоиди таълиму тарбияи насли наврас, аз ҷумла фаро гирифтани онҳо дар вақти таътил дар истироҳатгоҳҳо аз ҷониби давлату Ҳукумати ҶумҳурииТоҷикистон дастигирии амиқ пайдо кардаст.
Истироҳатгоҳи беруназшаҳрии "Шарора" воқеъ дар ноҳияи Муъминобод бо тамоми шароитҳои мусоиди буду бош барои хонандагон муҳайё гардидааст, ки зиёда аз 100 нафар хонандагони синфҳои аз 4 то 8 ҷалб гардидаанд ва таҳти роҳбарии бевоситаи масъулони шӯъбаи маорифи мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии шаҳри Кӯлоб қарор доранд.
Ёдовар мешавем, ки барои хонандагон хӯрокҳои гарм, бозиҳои шавқовар, чорабиниҳои фарҳангӣ-фароғатӣ ва варзишӣ ба нақша гирифта шудааст.
Бахши бойгонӣ-матбуотии МИҲД-и шаҳри Кӯлоб
Маориф

 
Ҳаёти пурмоҷарои сиёсии асри XXI собит намуд, ки барои ҳар як давлату миллат, ҳифзи амнияти миллӣ ва давлатии он дар мақоми аввал қарор дорад. Бесуботӣ ва нооромии ҷаҳони имрӯз ба давлатдории кишварҳои рӯ ба тараққии минтақаи Осиё зарбаҳои сангину хашин мезанад, ки ин як падидаи тасодуфӣ нест. Кишварҳое, ки дар паси ин ҳаводиси вазнин қарор доранд, бо истифода аз роҳу воситаҳои гуногун ба хотири амалӣ сохтани ғаразҳои геополитикии худ, боиси ҷангҳо ва муноқишаҳои хунин дар гӯшаҳои мухталифи дунё мегарданд.
Дар ин замина, мо бояд зери роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сарҷамъу муттаҳид, ба хотири тинҷиву оромии кишвари азизамон пайваста талош варзем. Чун мо ин мусибату бадбахтиро аллакай дар авохири асри XX паси сар кардаем. Ҳар қадаре ки аз он рӯзҳои сахту сангини ибтидои солҳои 90-уми асри гузашта фосила мадидтар мешавад, арзиши сулҳ, осоиш ва суботи сиёсӣ барои мардуми тоҷик ҳамон қадар баландтар мегардад.
Орзу мекунам, ки он рӯзҳои мудҳиши ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ дигар ҳаргиз бар сари миллати тамаддунсоз ва фарҳангии тоҷик барнагардад. Насли калонсолу солхӯрда он рӯзҳои сиёҳу мудҳишро хуб дар хотир доранд. Вале вазифаи мост, ки насли ҷавонро огоҳ созем, то ҳушёрию зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд, бахусус дар чунин шароити муосир, ки авзои ҷаҳонӣ печидаву пурмоҷаро аст.
Ногуфта намонад, ки Тоҷикистон ҳамроҳ бо дигар ҷумҳуриҳои собиқи Шӯравӣ баъди пошхӯрии Иттиҳоди Шӯравӣ ва ба даст овардани истиқлоли давлатӣ ба мушкилоти зиёде рӯ ба рӯ гашт. Душманони миллати соҳибтамаддун ва куҳанбунёди мо намехостанд, ки мо баъди ҳазорон сол соҳиби давлату ҳукумати мустақили худ гардем. Аз ҳамин рӯ, бо ҳар васила кӯшиш мекарданд, ки дар сарзамини мо нооромӣ ба вуҷуд оварда, сулҳу суботро аз байн баранд ва халқи тоҷикро аз давлатдории миллӣ маҳрум созанд.
Мутаассифона, дар оғози истиқлоли давлатӣ онҳо тавонистанд ба ниятҳои нопоки худ то ҳадде муваффақ шаванд. Бо баҳонаи дину демократия ва озодии андеша, дар ниқоби суханони зебо, бо дасисаи бегонапарастон мафкураи мардумро таҳриф карданд ва тоҷикро зидди тоҷик шӯронданд.
Баъзе шахсони ноогоҳу соддалавҳ, ки мафкураи маҳдуди динӣ доштанд, ҳамчун василаи дасти хориҷиён дар ин муноқишаҳо даст доштанд. Дар муддати кӯтоҳ, дар кишвар чандин ҳизбу ҳаракатҳои иртиҷоӣ ва тундгарои динӣ ва сиёсӣ пайдо шуданд, ки ҳар кадоме бо баҳонаи дифоъ аз дину арзишҳои миллӣ вазъияти нооромро боз ҳам шиддат мебахшиданд.
Сохтори давлатдорӣ қариб ки фалаҷ шуда буд. Мухолифин бо баҳонаҳои гуногун иҷозаи қабули қарорҳои муҳимро аз ҷониби аъзои Шӯрои Олӣ намедоданд. Аз сӯйи дигар, мардумони оддӣ бо ваъдаҳои пучи мухолифин ба майдон кашида мешуданд. Барои ҳифзи сохти конститутсионӣ ва намояндагони қонунии халқ, мардуми Кӯлоб ва дигар минтақаҳои кишвар ба майдон баромаданд ва дар натиҷа, мутаассифона, муқовимати мусаллаҳона оғоз ёфт.
Мухолифини мусаллаҳ ба силоҳ даст заданд ва аввалин қурбониёни ин муноқишаҳо зиёиён ва мардуми оддӣ шуданд. Аз ҷумла, сармуҳаррири рӯзномаи «Садои мардум» Муродалӣ Шералӣ аз ҷониби мухолифини мусаллаҳ ба қатл расид. Намояндагони халқ гаравгон гирифта шуданд ва ҷанги шаҳрвандии бародаркуш оғоз гардид.
Ёдоварии он рӯзҳо гарчанд аламовар аст, вале барои огоҳии насли ҷавон муҳим мебошад. Ҷангу хунрезӣ танҳо бадбахтӣ меорад. Ҳазорон хона вайрону валангор шуд, ҳазорон модар падар бефарзанд, ҳазорон кӯдак бепадар монд. Бародар қотили бародар, фарзанд душмани волидайнаш шуд. Аз ноамнӣ ва тарс мардуми осоишта ба гуреза табдил ёфта, бо аҳлу оила хоки Ватанро тарк карданд. Хусусан дар Кӯлоб, баъзе навоҳии он ва ҳамчунин дар Афғонистон ҳазорон нафар фирорӣ шуданд. Авбошиву ғоратгарӣ ҷойи маърифату маданиятро гирифт. Муҳоҷирон дар ғарибӣ, бахусус дар Афғонистон, бо гуруснагиву нодорӣ зиндагии фоҷиабор доштанд.
Вазъият печидатару сангинтар мешуд. Мардум ба як ақли солим ва сарвари оқилу вафодор ниёз доштанд. Хушбахтона, тақдир миллати тоҷикро бо чунин шахсият рӯбарӯ сохт. Дар Иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон фарзанди фарзонаи миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, нахуст ба ҳайси Раиси Шӯрои Олӣ ва баъдан Президенти кишвар интихоб гардиданд. Ин масъулият дар он шароити хатарнок ҷоннисорӣ ва далерии фавқулода металабид.
Президенти муҳтарам, ки ҷавон, дурандеш ва фарзона буданд, барои наҷоти миллат ҷонфидоёна талош варзиданд. Аз ҷумла, сафари ҷасуронаи эшон ба Афғонистон ва мулоқот бо раҳбарони онвақтаи Афғонистон- профессор Бурҳониддин Раббонӣ ва Аҳмадшоҳи Масъуд, барои сулҳу баргардонидани гурезаҳои тоҷик, шаҳодати мардонагии эшон аст.
Ҳар боре ки навори мулоқоти пурдарди Пешвои миллатро бо муҳоҷирони тоҷик дар хоки Афғонистон тамошо мекунам, ашки чашмонамро нигоҳ дошта наметавонам. Он суханони дилсӯзи эшон, ки мегуфтанд: «Солҳо мегузаранд, ҳар касе ки аз ин ҷо мегузарад, мегӯяд, ки ин қабристони гурезаҳои тоҷик аст. Магар барои мову шумо айб нест? Айб нест, ки ҳамватанони мо дар ғарибӣ умр ба сар баранд, дар ғарибӣ тарки дунё кунанд?»
Ин суханон то абад дар гӯши таърих мемонанд. Даъватҳои пайвастаи эшон барои бозгардондани гурезаҳо аз хотирҳо намеравад: «Ҳамватанони азиз, шуморо хонаву даратон, пайвандону наздиконатон интизоранд. Ба Ватани аҷдодӣ баргардед».
Бо талошҳои шабонарӯзии Пешвои миллат, 27 июни соли 1997 дар шаҳри Москва Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризояти миллӣ байни Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Иттиҳоди нерӯҳои мухолифин ба имзо расид. Ин рӯз барои миллати тоҷик рӯйдоди тақдирсоз буд.
Маҳз бо сулҳ мо ба пешрафт ноил шудем. Ҳамаи дастовардҳои даврони Истиқлол натиҷаи сулҳу суботи сиёсиест, ки бо роҳбарии оқилонаи Пешвои миллат ба даст омадааст. Имрӯз Тоҷикистонро дар арсаи ҷаҳонӣ ҳамчун кишвари орому пешрафта мешиносанд.
Ҳарчанд баъзе нафарони бадхоҳ кӯшиш мекунанд, ки таҳкими сулҳро нодида гиранд, вале таърих ҳаргиз фаромӯш намекунад, ки маҳз Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон мактби сулҳофарии тоҷикиро асос гузоштанд.
Ваҳдати миллӣ-ин муҳимтарин дастоварди таърихи навини мост. Ваҳдат барои мо танҳо як калима нест-ин ҳастии мост, ваҳдати мост, бақои давлатдории мост. Пас биёед, шукронаи суботу оромӣ ва Пешвои хирадманди худро кунем, зеро бидуни ӯ мо имрӯз чунин рӯзҳои орому осударо намедидем.
Мо, мардуми соҳибтамаддуну соҳибфарҳанг, ҳамеша барои ҳимояи арзишҳои миллӣ омодаем. Сулҳу осоиштагӣ ва истиқлоли давлату кишвари худро мисли гавҳараки чашм азиз медорем ва барои ҳифзи ин неъматҳои бебаҳо тамоми нерӯи ақлонӣ ва ҷисмонии худро сафарбар месозем.
Дар фарҷом, мехоҳам матлаби худро бо як андешаи бисёр арзишманди Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҷамъбаст намоям: «Биёед, ба қадри ин Ватан, ин сарзамини биҳиштосои аҷдодӣ, сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ ва нону намаки он расем».
Поянда бод Тоҷикистони азиз!
Поянда бод Истиқлолияти давлатӣ!
Поянда бод сулҳу ваҳдати миллӣ!
Рӯзи Ваҳдати миллӣ муборак ва хуҷаста бод, ҳамватанони азиз!
Шермуҳаммад Тоҳиров, муаллими калони кафедраи забоншиносӣ ва таърихи забони Донишгоҳи давлатии Кӯлоб ба номи Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ
 
 
Маориф

Ваҳдату Истиқлолият аз ободии рӯзгори мардум ва аз сарсабзии кишвар дарак медиҳад. Ин аст, ки баъди ба даст овардани Исиқлолияти давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ рӯзгори мардуми шарафманди Тоҷикистон хубу ин кишвари биҳиштосо сарсабзу хуррам гардид. То ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ мардуми тоҷик азобу шиканҷаи зиёдеро паси сар кард. Аз ҳама муҳим ҷони инсоният талаф ёфт. Фарзанд падар гум карду падар фарзанд, модар дар суроғи ҷигарбанд буду оби ҳасрат аз дидаи хунбор мерехт. Аммо, хушбахтона Худованд шахсеро болои сари мо соябон намуд, ки ҳама нобасомониҳо паси сар шуд. Тоҷикистони азизи моро фазои оромию субот фаро гирифт. Тақдири ҳазорон ҳазор гуреза, ки дар дашту биёбонҳои Афғонистон аз ташнагию гуруснагӣ ҷон медоданд, ҳал гардид. Онҳо бо шарофати ин марди наҷиб, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Ватани аҷдодии хеш баргаштанд, боз аз оби Ватан нӯш карданду аз боду ҳавояш нафас гирифтанд. Ҳамаи ин натиҷаи Ваҳдату Истиқлолият ва заҳматҳои шабонарӯзии Сарвари давлат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Ҷаноби Олӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон маҳсуб меёбад, ки мардум тинҷу орому осуда дар фазои сулҳу ваҳдат ва ягонагию якдигарфаҳмӣ умр ба сар мебаранд. То ба сомон расидани Созишномаи сулҳ касе боварӣ надошт, ки чунин рӯзҳои хушу хуррам насиби тоҷикистониён мегардад. Аз васоити ахбори омма пайваста огаҳӣ дорем, ки дар ҳама гӯшаю канори дунё нооромие вуҷуд дорад. Аммо Тоҷикистони азизи мо ором аст, мардум осуда умр ба сар мебарад, ҳама фарзандони мо ба таълим фаро гирифта шудаанд, шароити иқтисодию иҷтимоӣ, сиёсию фарҳангӣ ва илмӣ нисбати солҳои пешин хеле боло рафтааст. Пешрафти илму техника, хоҷагии халқ, чорводорӣ, паррандапарварӣ, кишоварзӣ ва ғайра дар авҷи тараққиёт аст. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳамаи Паёму суханрониҳояшон пайваста таъкид менамоянд, ки «…ба қадри ин Ватани биҳиштосо бирасед, онро қадр намоед ва шукрона кунед, ки чунин Ватани зебову обод доред». Инчунин, Пешвои муаззами миллат дар ҳар як баромадашон пайваста аз сулҳу субот оғози сухан намуда, мардуми шарафманди Тоҷикистонро ба он даъват менамоянд, ки ин неъмати бебаҳоро аз даст надиҳанд, онро ҳифз намоянд, фирефтаи ваъдаҳои бардурӯғи бадхоҳани давлату миллат нагарданд. Дар яке аз Паёмҳояшон (28.12.2023) Сарвари мамлакат дар хусуси сулҳу суботи кишвар зиндагии шоистаи ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон суханронӣ намуда, иброз доштанд, ки «Амалӣ намудани меъёрҳои Конститутсия ба мо имкон дод, ки пояҳои устувори ҷомеа ва давлатро созмон диҳем, сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ ва ваҳдати миллиро таҳким бахшем, рушди устувори иқтисодии кишварамонро таъмин намоем, барои ҳар як шаҳрванди мамлакат шароити зиндагии арзанда ва инкишофи озодонаро муҳайё созем». Инчунин, Сарвари мамлакат дар таъмини сулҳу суботи кишвар, истиқлолияту озодӣ ва амнияти ҷомеа сарҷамъӣ ва таҳаммулпазирии ҳар як инсони соҳибақлро таъкид карданд. Албатта, ҳар як фард вазифадор аст, ки ин сулҳу субот ва ин мустақилияту озодию ободиро чун гавҳараки чашм ҳифз намояду ба ин пурқиматтарин арзишҳои миллӣ эҳтиром гузорад. Пешвои миллат дар Паёмашон ин нуктаро махсус зикр намуданд: «Ҳамаи мо вазифадорем, ки дар шароити ниҳоят ҳассос ва ноорому пуртаҳаввули ҷаҳони имрӯза ва афзоиши таҳдиду хатарҳои муосир ба истиқлолу озодӣ, суботи сиёсӣ ва амнияти ҷомеаи башарӣ беш аз ҳар вақти дигар босабру таҳаммул ва муттаҳиду сарҷамъ бошем, тамоми саъю талоши худро ба хотири ҳимояи арзишҳои миллӣ, ҳифзи манфиатҳои давлату миллат, ободии Ватани азизамон ва рушди кишвари соҳибихтиёрамон равона созем». «Ман ба тамоми хизматчиёни давлатӣ, аҳли зиёи мамлакат, занону духтарони соҳибмаърифат, ҷавонони бонангу номус ва худшиносу ватандӯст, соҳибкорони ҳимматбаланд ва ҳар як фарди бонангу номуси миллат муроҷиат карда, мехоҳам бори дигар таъкид намоям, ки ба мардуми шарифи тоҷик ва Ватани маҳбубамон – Тоҷикистони соҳибихтиёр, инчунин ба хотири ободии сарзамини аҷдодиамон, пешрафти давлати соҳибистиқлоламон, баланд бардоштани обрӯи он дар арсаи байналмилалӣ ва ҳимояи манфиатҳои миллату давлат бо дасту дилу нияти пок ва содиқонаву поквиҷдонона хизмат кардан вазифаи фарзандӣ ва қарзи имониву инсонии ҳар яки мо ва мақсаду мароми ягонаи мост!» Мо-тоҷикон дар атрофи сиёсати хирадмандонаи сарвари хеш ҷамъ омада, баҳри ободию шукуфоӣ ва сарсабзии ин меҳани ҷаннатосо беш аз пеш хизмат мекунем ва фарзандони худро дар рӯҳияи ватандӯстӣ, хештаншиносӣ, дӯст доштану ҳифз намудани марзу буми сарзамини хеш тарбия менамоем. Ваҳдати миллӣ ва Истиқлолияти давлатиро қадр ва ҳифз менамоем, нагузорем, ки нохалафе, бадтиннате, бадкирдоре ба оромии мо, ба ваҳдати мо халал ворид намояд. Мо аҳли зиё мекӯшем, ки сазовори боварии Пешвои миллати хеш бошем, мекӯшем, то сухани ваҳдат, сухани оромию субот, сухани муҳаббату садоқат ва сухани меҳру вафодорӣ вирди забони хурду бузурги ин Ватани биҳиштосо бошад. Дар ҳақиқат, агар ҷое сухан аз Ваҳдату Истиқлолият оғоз ёбад, он маъво маъвои меҳру муҳаббат, маъвои оромию ободӣ ва аз он сухан бӯи муҳаббат, бӯи вафодорӣ ва бӯи садоқат меояд. Бигузор дар Тоҷикистони азизи мо ҳамеша ваҳдату ягонагию якдигарфаҳмӣ, сулҳу субот ва меҳру муҳаббат зери Парчами Истиқлолият танинандоз бошад. Ҷашни Ваҳдати миллӣ муборак, ҳамватанони азиз! Дар охир мехоҳам шеъри “Ваҳдат”-и Хайрандешро пешкаши хонандаи гиромӣ гардонам: ВАҲДАТ Агар Ваҳдат набошад нест миллат, Агар Ваҳдат набошад нест давлат. Агар Ваҳдат набошад нест номус, Наҷоти Тоҷикистон аст Ваҳдат. Чӣ ширин аст, ё Раб, нони Ваҳдат, Чӣ руҳафзо бувад имони Ваҳдат. Ба Қурғонтеппаи мо чун дароӣ, Барояд рӯ ба рӯ майдони Ваҳдат. Агар Ваҳдат набошад нест миллат, Агар Ваҳдат набошад нест давлат. Агар Ваҳдат набошад нест номус, Наҷоти Тоҷикистон аст Ваҳдат. Шуд аз майдони Ваҳдат шаҳр оғоз, Ки Ваҳдатро бувад сад файзу эъҷоз. Ба рӯзи нек аз файзаш расидем, Расонад бар ҳазору як самар боз. Агар Ваҳдат набошад нест миллат, Агар Ваҳдат набошад нест давлат. Агар Ваҳдат набошад нест номус, Наҷоти Тоҷикистон аст Ваҳдат. Нагардад зиндагӣ бе Ваҳдат обод, Зи Ваҳдат аст дунё тинҷу дилшод. Биҳишти Ваҳдат аст аз ҳарчӣ хуштар, Ба кишвар файзи Ваҳдат ҷовидон бод. Холиқова Зайналбӣ-дотсенти кафедраи адабиёти тоҷики Донишгоҳи давлатии Кӯлоб ба номи Абуабддуллоҳи Рӯдакӣ

Маориф

Вохӯрии муовини раиси шаҳри Даминзода Арафамо ва дигар шахсони масъул бо хонандагони синфҳои болоии Муассисаи таҳсилоти миёнаи умумии 24-и шаҳри Кӯлоб

Сахифаи 1 аз 5

Ҷустуҷӯ

Шабакаҳои иҷтимоӣ

facebook instagram youtube

30-солагии Истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон

nar rem nar rem nar rem nar rem nar rem nar rem nar rem nar rem nar rem nar rem

Ҷумҳурии Тоҷикистон, вилояти Хатлон, ш. Кӯлоб, хиёбони И. Сомонӣ №36 Адрес электронной почты защищен от спам-ботов. Для просмотра адреса в браузере должен быть включен Javascript.
TPL_BACKTOTOP